Donderdagochtend, ik word wakker en kijk op mijn telefoon hoe laat het is: 5.30 uur. Ik zie een melding in werk-app. Er is een meneer thuis overleden, thuis verzorgd en opgebaard door twee verzorgsters en aan mij het verzoek of ik deze uitvaart op wil pakken.
Ik reageer met een duimpje en draai me nog even om. Op dit tijdstip hoef ik nog even niets.

Rond 8.00 uur sta ik op en doe mijn dagelijkse ding. Ik ben voorbereid op wat komen gaat. Mijn tas is in orde, mijn kleding is correct. Ik maak mijn lunch alvast klaar en wacht tot Annelies mij belt.

8.30 gaat de telefoon. Ik krijg van Annelies de informatie die ik nodig heb. Naam, geboortedatum en een korte schets van de situatie. Er is een echtgenote, drie kinderen en ze willen graag dat de uitvaartverzorger om 11.00 uur komt. Ze hebben weinig geslapen en dat begrijp ik goed.

Ik log in op het systeem en kijk welk dossiernummer van mij is en koppel daar mijn gegevens en de naam van de overledene aan. Ik kijk in Google Maps waar ik wordt verwacht en plan mijn vertrektijd. Ik doe thuis wat nodig is en vertrek om 10.30 naar het opgegeven adres.

Onderweg in de auto schakel ik wat om. Ik heb gister een uitvaart afgerond dus deze keer is het best snel dat ik weer een nieuwe start. Dat is de onvoorspelbaarheid van het werk. Ik kom aan op de plaats van bestemming en terwijl ik mijn tassen uit de auto pak roept er al iemand “kom maar achterom hoor, we zijn de voordeursleutel kwijt”. Op dat moment voel ik me meteen welkom.

Op het moment dat ik de drempel over stap staat mijn antenne aan. Wat zie ik, wat voel ik, wat is hier nodig. Dat leer je niet in één dag, dat leer je door het steeds opnieuw te doen. Ik zie een bed met daarin de overledene, een tafel vol met foto’s, rouwkaarten en prentjes, losse papiertjes en een adresboek. Men is al aan de voorbereiding begonnen.

Ik zie een vrouw in verdriet om haar overleden man, kinderen in verdriet om hun vader maar ook kinderen die in actie willen komen om de uitvaart van hun pa de mooiste ooit te maken.

Nadat ik me voorgesteld heb, condoleer ik de familie en vraag of ik bij pa mag gaan kijken. Ik begroet de overledene en check direct of alles in orde is. Doet de koelplaat wat hij moet doen of zie ik andere bijzonderheden?

Daarna ga ik aan tafel zitten bij het gezin en ik vraag naar de voorgeschiedenis en hoe zij zich voelen op dit moment. Als ik dat weet kan ik een plan maken. Wat kan vandaag al en wat kan ik nog even parkeren.  

De overledene heeft vooraf aan zijn overlijden aangegeven wat zijn wensen waren voor zijn uitvaart: een dienst in het crematorium voor ongeveer 100 genodigden met daarna koffie/thee en een Brabants worstenbroodje. Een groot gedeelte van de muziek is al uitgezocht, twee van de drie kinderen willen spreken en een kleindochter wil graag een gedicht voordragen. Ze hebben geen voorkeur voor aula, geen voorkeur voor datum. Over de kaart is nog niet nagedacht.
De familie wil graag meer weten over het crematieproces en wat er met de as gaat gebeuren. Er is een polis maar ze hebben geen idee wat voor bedrag daar in zit. Een advertentie is wel wenselijk, maar wat zijn de kosten? De vragen buitelen over mij heen.

Rustig begin ik al hun vragen te beantwoorden en maak al pratende een plan van aanpak. Vandaag is een planning belangrijk (waar en wanneer) en we kunnen een begin maken met de kaart. Als vandaag de enveloppen geschreven kunnen worden, kunnen morgen de kaarten op de post.  

Ik geef uitleg over het crematieproces en wat er daarna met de as kan gebeuren. Daarbij geef ik aan dat ze daar tijd genoeg voor hebben en daar nu nog niet over hoeven te beslissen.
Dan is het voor vandaag goed. Morgen kunnen we kijken naar de invulling van de dienst. Dit geeft ze de tijd om foto’s bij elkaar te zoeken en in te scannen. Maar ook om samen herinneringen op te halen, langzaam te starten met hun afscheid en rouw.

Ik geef aan elke dag langs te willen komen. Sowieso om het lichaam van pa te controleren maar ook om stapsgewijs samen te werken naar een mooie, persoonlijke uitvaart. Een uitvaart die recht doet en die past bij wie pa voor hen was en zal blijven.

Na een telefoontje met het crematorium, bespreek ik de aula en de koffiekamer. Er is een datum en het plan krijgt vorm.  

Samen bladeren we door het kaartenboek, maar er staat niets in wat hen aanspreekt. Ineens komt er een prachtige luchtfoto tevoorschijn van het geboortehuis dat nog steeds het huis van hun vader is. Ik neem de foto mee en geef aan de andere dag met een proefdruk van de kaart te komen.
Het kiezen van de kist voelt nog even niet goed, dat schuif ik nog even vooruit.  

Op kantoor vul ik digitaal de benodigde formulieren in, bevestig mijn boeking bij het crematorium en reserveer de gewenste rouwauto en chauffeur. De foto van de familie scan ik in en maak een eerste opzet van de kaart. De papieren van de arts leg ik met een aangifteformulier bij de afdeling administratie neer. Ik klets nog even met collega’s die op kantoor zijn en check mijn mail. Daarna bel ik een familie waarvan de uitvaart een week geleden is met de vraag of ze een advertentie willen. Ik maak deze advertentie en mail hen een concept.

Daarna ruim ik mijn bureau op en ga naar huis. Onderweg naar huis zet ik de autoradio uit. Ik heb even stilte nodig om alle informatie van vandaag te verwerken en maak vast een plan voor morgen.

Om 10.00 uur de andere dag stap ik via de achterdeur de woning binnen. En in goed Brabants kondig ik mezelf aan met “goed volk”. Vandaag gaan we verder waar we gister geëindigd zijn.